|
||||||||
Singer-songwriter en actrice Dawn Tyler Watson is geboren in Manchester, UK, maar groeide op in Ontario, CA. Dawn zingt al op haar 5de in de kerk. Als ze 10 is speelt Dawn viool en op haar 13de gitaar. Dawn begint aan haar professionele muzikale carrière tijdens haar jazz opleiding aan de Concordia University, waar ze in 1994 afstudeert. Montréal wordt eerst en later Québec haar nieuwe “thuis”, waar ze “Montréals Queen of the Blues” genoemd wordt. In haar muzikale stijl is Dawn beïnvloed door jazz, soul, folk en ouderwetse R&R. Dawn mixt dit alles tot iets nieuws, omdat ze kan putten uit haar persoonlijke ervaringen. Dawn is door het prestigieuze Canadian Maple Blues al enkele keren genomineerd met een award, als “Best New Artist” en “Entertainer of the Year”. In 2005 en 2007 werd Dawn uitgeroepen als “Female Vocalist of the Year”. Dawn Tyler Watson’s debuutalbum met haar eigen band The Dawn Tyler Blues Project, uit 2006 heet ‘Ten Dollar Dress’. Het album levert haar een MBA-nominatie op in de categorieën “Best Album” en “Best Producer”. Andere prestaties van Dawn zijn haar 4 overwinningen op rij van de Quebec Lys Blues Award als “Best Female Artist” en, in 2007 een Canadian Folk Music Award als “Best Contemporary Vocalist”. Internationale erkenning krijgt Dawn met The Screaming Jay Hawkins Award voor “Live Performance” en de Trophées France Blues als “International Female Artist of the Year”. In 2004 speelt Dawn de rol van jazzzangeres Curly Brown in de film “Jack Paradise”, waar ze samen speelt met Roy Dupuis. Dawn tourt regelmatig door Canada, US en Europa. Recent trad ze ook opgetreden tijdens festivals in Moskou en het Midden-Oosten. In 2017 won Dawn Tyler Watson, als 1ste Canadese, de 33ste IBC in Memphis. D.T. Watson werkte samen met Paul Deslauriers. Ze zijn samen in 2007 genomineerd tijdens de Canadian Maple Blues Awards als “Acoustic Act of the Year” voor hun album ‘… En Duo’. In 2013 namen ze samen ‘Southland’ op. Met de Ben Racine band (die haar begeleidde tijdens de IBC) nam Watson recent haar 2de album ‘Mad Love’ op. Op de 12 nieuwe nummers graaft ze diep in de ervaringen van de voorbije jaren, waarvan het verwerken van een liefdesbreuk een zwaar punt was. Begeleid door een driekoppige hoornsectie, worden de hoorbare talenten van Watson extra geaccentueerd. Dat is al duidelijk vanaf de opener “Alligator” wanneer Francois Dube een dikke baslijn neerlegt en drummer Nicky Estor bijspringt, om een voortstuwend ritme op te zetten. Gastharmonicaspeler Steve Marriner (Monkey Junk) blaast hier een paar zoete harplikken terwijl Watson over de vreugde zingt, die ze in haar leven als een voorvechtster aanvoelt. Op ‘Mad Love’ staan 8 emotionele originele nummers van Watson, met o.a. "Feels Good (to Watch You Go)" als een ontroerende ballade waarin Watson volhoudt dat “er geen twijfel over bestaat dat ze het zal volhouden nadat haar man weg is”. Ben Racine beaamt dit met een hartverscheurend gitaarsolo. In “This and That” heeft Watson het over haar levendige relatie, waarbij de aanhoudende riffs van de hoornsectie, (bestaande uit Mathieu "Moose" Mousseau op bariton sax, Kaven Jalbert op tenor en bariton sax en Nicolas Boulay op trompet) voor de juiste opvulling zorgen. De blazers spelen ook een prominente rol op “Masochistic Heart”, waar ze de wanhopige erkenning van de zangeres, die de wilskracht mist om zich los te maken van de liefde, opgevangen. “(I) Lost (My Baby)” is de donkere uitdrukking van liefde die “slecht” is geworden. De griezelige stemming worden hier gecreëerd door de aanhoudende akkoorden van John Sadowy op orgel. Nog meer gebroken emoties zijn er te horen op “Love to Burn”, waarin Watson het bevel overneemt en zegt “dat de tijd voor praten voorbij is” en dat het voor haar man tijd is, om weg te gaan. De zangeres viert haar onafhankelijkheid op “I Look Good” en, voor het slotnummer “The River”, combineert Watson in een gospelachtig nummer, haar stem met de etherische tonen van Liana Primerano. Ze dompelen de luisteraars onder in een verhaal van opbeurende eerbied, inclusief met een “draai” aan het einde. Van de 4 covers is “Don’t Make Me Mad” de meest levendige. De band legt een snedige begeleiding neer, hier met Alain Talbot op bastrombone. De sfeer verbetert met een onderscheidend New Orleans’ gevoel op “You’re the Only One” waarin Racine deelt in de wederzijdse liefdesverklaring. De zwakke lyrische inhoud speelt zijn rol in het onheilspellende “Bad Seed”, waar de Watson’s zang, in combinatie met de intense gitaarintermezzo's van gast Steve Hill, bijdraagt tot een positief einde. Het verloren liefdesthema gaat verder op “Away too Fast”, een soulvol nummer met een prima tenorsax solo van Jalbert. ‘Mad Love’ is voor Dawn Tyler Watson een volgend bewijs van haar talenten als zanger en songwriter. Met de steun van de Ben Racine Band haalt ze opnieuw het hoogste niveau en de erkenning van de internationale bluesgemeenschap. Een schijf die het beluisteren meer dan waard is... Eric Schuurmans
Album track list: Album line-up: Discography Dawn Tyler Watson: |
||||||||
|
||||||||
 (2).jpg)
